Het is weer de tijd van het jaar voor de teamindelingen en selecties. Zoals elk jaar is het weer een heel gedoe en zijn er veel vrijwilligers mee bezig om alle teams in te delen voor het nieuwe seizoen. Een hele puzzel. Een spannende tijd, met name voor ouders.
Haalt mijn kind Olympisch goud?
Want daar zit het “gedoe” vaak. Elke ouder denkt dat zijn zoon of dochter de nieuwe hockey-ster is die in de toekomst Olympisch goud gaat halen. Maar hoe graag we dit ook zouden willen is dit niet altijd zo. Het merendeel van de jeugd zit op een sport omdat ze het leuk vinden en omdat ze dit met vriendjes en vriendinnetjes kunnen doen. Velen willen gewoon gezellig in een leuk team lekker plezier maken.
Zo ook mijn eigen zonen. De oudste heeft afgelopen jaren altijd in selectieteams gespeeld tot vorig jaar toen hij in een 2e team werd ingedeeld. En eigenlijk was dit een schot in de roos. Het niveau van het team was prima en hij kwam helemaal uit zijn “ei”. Al die jaren in een selectie team heeft hij op zijn tenen moeten lopen en nu speelt hij helemaal vrij en de sterren van de hemel. Mijn jongste zoon was meer van de gezelligheid en oh ja, je staat ook nog op een veld en slaat tegen een bal. Echter, ook hij heef plezier gehad, met name met zijn vriendjes, ondanks dat hij hockey eigenlijk helemaal niet leuk vond.
Plezier, dat is het sleutelwoord en daar gaat het om. En dat verliezen helaas velen ouders uit het oog. Meer trainen, betere trainers, meer, meer, meer, terwijl de kinderen er vaak niet op zitten te wachten. Het beste voorbeeld is dat er altijd geëist wordt dat er minimaal 2 keer per week getraind moet worden, terwijl er vaak maar met moeite genoeg spelers op 1 training komen. Voor de selectieteams is dit anders uiteraard, maar motivatie en kwaliteit komt vaak wel boven drijven en je ziet vaak vrij snel wie wel of niet geschikt is voor een selectie.
Plezier maken
Daar zit namelijk een hele “voorbereiding” aan vast. Gesprekken met coaches gedurende en na het seizoen. Gesprekken met trainers. Een “volgsysteem” waar de ontwikkeling op het gebied van motivatie, kwaliteit, inzet, etc. in vastgelegd wordt. Kortom, de teams worden dus echt niet zomaar ingedeeld. Het lastige is vaak niet eens de selecties zelf, maar de teams in de breedte waar zoveel mogelijk geprobeerd wordt vriendjes en vriendinnetjes bij elkaar te zetten. Maar gezien de aantallen lukt dat niet altijd.
En als dat dan niet lukt zijn vaak de rapen gaar en hangen ouders aan de lijn. Prima op zich, maar iedereen moet zich wel realiseren dat dit alles gedaan wordt door vrijwilligers. Teams indelen, coaches zoeken, trainers regelen, etc. Reacties zoals “ik betaal contributie dus jullie als club moeten maar een trainer of coach regelen” schieten dan ook echt wel in het verkeerde keelgat. We zijn allemaal lid van een vereniging, dus als ouder kan je ook training geven of coachen. Dat heeft hockeyvader ook altijd gedaan en doe ik nog steeds. En met veel plezier.
Zoals gezegd, plezier. Daar gaat het om. Zowel voor de kinderen, ouders als alle vrijwilligers. Als we daar komende weken met de teamindelingen even aan denken, dan wordt het een stuk leuker!
