Gisterochtend was het zover, de allereerste keer een zaalhockey wedstrijd van het team van mijn jongste zoon in de zaal. Na weken trainen was het gisteren dan eindelijk zover. 2 wedstrijdjes achter elkaar met de eerste al om 9.15 uur (op zondag, uit in Haarlem). Kortom, verzamelen om 8.15 uur zodat we op tijd aanwezig konden zijn in Haarlem voor de wedstrijd. Dat is vroeg voor een zondag! Was het nog code oranje van de ANWB ook nog, dus krabben, deuren dicht gevroren en glad op de weg (wat je toch niet zag want het was gewoon nog donker….). Je merkt dat het voor iedereen vroeg was. Mijn medecoach appte dat hij toch maar rechtstreeks ging omdat hij eerst nog even langs huis moest omdat er toch wat vergeten was :-). De rest vertrok keurig op tijd. Onderweg nog even wennen, want het was de laatste dag voordat de nieuwe Velzertunnel open zou gaan (op maandag) en dus waren alle toegangswegen al dicht over veranderd waardoor het een chaos was om vanuit Alkmaar richting Haarlem te rijden. Uiteindelijk op het goede spoor op naar Haarlem.
Eenmaal aangekomen direct de kleedkamer in. De jongens stuiterden alle kanten op. Zouden ze zenuwachtig zijn? “Nee hoor” roepen ze, maar vervolgens kakkelen ze allemaal door elkaar heen en alles is spannend. Ok, ik leg nogmaals even de basisprincipes uit en dan stuur ik de jongens de zaal in. We kunnen even inspelen, maar na 5 minuten is het zover. We gaan beginnen. Ik heb me als coach voorgenomen om vandaag geen verwachtingen te hebben. We zien wel. Ook op het scheidsrechter gebied is het even wennen, want zowel mijn medecoach als een vader die allebei een wedstrijd fluiten is het even wennen wat nu precies de regels zijn. Gelukkig is het de jongste jeugd in de zaal en kan en mag er dus nog van alles mis gaan.
“Ja, we zijn begonnen!!”. We spelen keurig de bal rond, doen niks geks en zowaar komen we bij het doel van de tegenstander. Sommige van de spelers snappen wel wat de bedoeling is, maar voor anderen is het een totaal nieuwe wereld. De bal mag niet hoog, je mag hem niet slaan, je moet laag zitten (met je hand op de grond), er zijn balken langs de zijlijnen die je als reboundblok kan gebruiken, etc. Spannend en dus ook een chaos. Ze willen de balken wel gebruiken om de bal vanuit achteren naar voren te spelen, maar dat gaat niet altijd goed. De ene keer gaat de bal te ver weg, waardoor hij heel hard en ver uit de balk komt (en dus voor een spits niet te houden is). De andere keer spelen ze hem veel te kort in de balk waardoor ze bijna de bal weer zelf terugkrijgen. De ene keer spelen ze de bal veel te zacht, de andere keer gaat de bal zo hard dat hij alle kanten op gaat. Sommige spelers hebben het zaalhockey wel door, met name diegene die wat technischer zijn. Anderen zijn “echte” veldhockeyers en willen rennen met de bal (en liefst een wippertje over de stick van de tegenstander doen en dat mag dus niet). Ook voor de scheidsrechters is het wennen en anders. In hockey veranderen jaarlijks de regels, dus ook in de zaal, wat het niet makkelijker maakt.
Maar……al met al gaat het niet verkeerd en we komen zelfs meerdere malen bij het doel van de tegenstander. En dan gebeurt het. We maken een doelpunt. 1-0 voor!!!!!!!! WAUW. We zijn zo blij dat we daarna vergeten te spelen dus staan we na 2 minuten op 1-1.
Het grappige verder van zaalhockey is dat het heel vermoeiend is. Je staat maar met 5 + een keeper in het veld en je wisselt na ongeveer 5 minuten. Dat lijkt kort (en dat vinden de jongens ook), maar als je het goed doet is 5 minuten lang zat om dan even 5 minuten uit te rusten. Bij onze jongens gaat dit niet helemaal goed en ze lopen in het veld zoals ze ook buiten doen. Af en toe even uitrusten en ja dan ben je na 5 minuten niet echt moe. Daarnaast spelen we zooooooo….langzaaaaaaaaam (net zoals buiten). We hebben al niet de meest dynamische spelers, maar in de zaal moet het juist snel. Kortom, nog genoeg te trainen. We eindigen de wedstrijd met 1-3 verlies, maar dat is helemaal niet erg. Zeker niet als ik na de wedstrijd hoor dat het team van de tegenstander ook vorig jaar al in de zaal speelde.
De tweede wedstrijd, direct er achteraan, wordt wel lastiger. De jongens zijn al meer vermoeid, de spanningsboog wordt minder en de tegenstander heeft heel goed door dat wij trage slakken zijn en dus dat je snel moet spelen. We staan dan ook in de 1e helft snel met 0-5 achter, waarvan 4 eigen doelpunten. Mijn zoontje gaat wel als de brandweer, net zoals velen trouwens. Leuk om te zien dat op het veld hij door zijn lengte en te weinig kracht er niet altijd aan te pas komt, nu in de zaal gaat het ineens. Ik zie hem hard werken, goede ballen geven, verdedigen, etc. Super!! We verliezen uiteindelijk de wedstrijd met 0-8, maar dat doet er niet toe.
De jongens komen met een grote glimlach van het veld. Wat een top ochtend zo!!!! Op weg naar huis hoor je achterin de auto de meest mooie verhalen, als of wij gewonnen hebben. Uiteindelijk zijn we rond 11 uur weer thuis. “Prettige zondag verder” hoor ik de ouders tegen elkaar zeggen. Ik kan even naar huis en mag dan met de oudste ook nog einde van de middag de zaal in. Dat is al meer competitie en we scoren dan ook 2 winstpartijen. Mijn zoon speelde top en scoorde ook nog. Leuk! Wat een vermoeiende, maar leuke dag.
