Tot het moment dat je zoon of dochter gaat sporten is het heerlijk rustig op zaterdag zo na een drukke werkweek. Zo ook voor mij. Ja, onze zoon deed op zaterdagochtend aan gym in het lokale gymzaaltje in de buurt, maar een echte verplichting was dat niet. Tuurlijk, hij vond het erg leuk en we probeerde ook altijd wel te gaan, maar als het niet uitkwam kon je makkelijk even overslaan.
Toen werd hij 7 en begonnen we met hockey bij HV de Terriers in J6E1. Samen met een moeder van een van de andere jongens namen wij het coachschap op ons. En dan begint de verplichting op de zaterdag. Omdat het de jongste jeugd betreft betekent dit week in week uit rondom 9.00 uur een wedstrijdje van 2 keer 25 minuten spelen met 8 kleine jongentjes van 7 jaar. Als je thuis speelt verzamelen om 8.30 uur, dat valt nog wel mee. Maar, als je uitspeelt, dan merk je ineens dat niet elk dorp een hockeyclub heeft en speel je met het team tegen Hoorn, Bloemendaal of in het Amsterdamse bos. Dat betekent dus minimaal driekwartier rijden. Om 9 uur spelen, en rond 8.30 uur aanwezig, houdt dan in om 7.45 uur of eerder vertrek vanaf de eigen club. Pfffff, dat is best vroeg voor een zaterdagochtend.
Zo kan ik me het begin ook herinneren. In september gaat het nog wel die vroegte, maar in november niet. In het eerste jaar moesten wij begin november uit om 9 uur op Uithoorn spelen. Verzameltijd was om 7.30 uur. De wekker dus om 6.45 uur thuis. Kind uit bed halen, die er niks van snapt dat hij er zo vroeg uit moet. Eten, sportkleren aan, rugzak mee en om 7.20 uur in de auto naar de club. Het is verdorie gewoon nog pikdonker!! Het miezert uiteraard ook nog, kan er wel bij. “Papa? Ja. Ik ben me stick vergeten”. Grrrrrrr… snel draaien en weer terug naar huis. Stick in de auto en vol gas door een dorp dat slaapt naar de hockeyclub. Zij we nog op tijd? Ja, gelukkig. Niet de laatste (zoals altijd). Ik zie meer kinderen met slaapkoppen en ouders die chagrijnig uit hun ogen kijken, met name de ouders die moeten rijden. Ik hoor iemand roepen “is er koffie?”. Even tellen, ja, iedereen is er . Alle kinderen de auto in en hup we gaan. Rond 8.30 uur komen we aan bij de uit-club. Het is een wirwar van ouders met een blik in hun ogen met “wat doe ik hier op zaterdagochtend zo vroeg?”. Heb ik ook, terwijl ik de meute kinderen achter me aan sleep. De helft is wakker en druk en de andere helft is gisteravond te laat naar bed gegaan . Dat gaat wat worden dus…….
Eenmaal op de hockeyclub snel de kinderen naar binnen, want het is nog schemering rond deze tijd en het is koud. Koffie dan maar? Dat gaat niet lukken, want er staan meer dan 50 ouders en coaches voor de bar en vragen om koffie. Ja, logisch. De ouders achter de bar, die bardienst hebben kunnen het allemaal niet aan. Tweede probleem is dat er nergens meer gewoon van die grote koffiekannen zijn, maar luxe koffieapparaten met cappuccino, etc. Probleem is dat het nu minimaal 2 minuten per kopje duurt en dat voor 50 ouders. Kortom, voor ons dus nu geen koffie.
Het is tijd, het veld maar op. Op welk veld eigenlijk? Naar de wedstrijdtafel en vragen. Veld 3A. Maar wat is veld 3? Waarom hangen er geen nummers bij de velden? Dat is iets wat op alle clubs hetzelfde is, dus zoek je je helemaal het leplazarus. Eindelijk gevonden. Spullen neerleggen, scheenbeschermers om, bitjes in, handschoentjes aan, etc. Warmlopen en vooral zorgen dat de handjes warm zijn en we kunnen beginnen.
Blijkt dat we veel te hoog zijn ingedeeld, dus we verliezen met 8-1, maar ja. Na de wedstrijd snel nog even limonade en hup weer naar huis. Uiteindelijk komen we zonder punten rond 11.30 uur weer in onze eigen regio. Nog even 3 stops om de kinderen in de auto thuis af te leveren. 12.00 uur. We zijn weer thuis en als mama vraagt aan onze zoon “hoe ging het?” roept hij: “we hebben gewonnen…..1-0” (wij maakten de laatste goal, van 8-0 naar 8-1). Ik glimlach en wuif die 8 tegengoals maar weg. Kortom, een lange, maar geslaagde ochtend.
